Vandaag zocht ik even wat op in een boek. Ja mensen ik ben blijkbaar nog een van de weinige aardkloten die boeken leest. In dat boek beschreef de auteur de wetmatigheid van het lopen op water: zolang het bevroren is, is het goed te doen. Ik vind hem schitterend en taal-freak als ik ben, zocht ik op de Van Dale naar wetmatig.

wet·ma·tig bn, bw volgens de natuurlijke regels

Als ik die wetmatigheid zo eens goed bekijk is het een prima voorbeeld van de wet van behoud op ellende. Waarom zou je uberhaupt op water willen lopen? Als het ijs te dun is zak je er doorheen, als je te snel over ijs loopt dan glijd je  uit en als er geen ijs op het water is dan kom je geen stap verder? Maar ondanks mijn persoonlijke bezwaren vind ik hem zo mooi dat ik hem graag met iedereen wil delen.