Haar donkere haren wapperden in de wind, als de manen van een donkere amazone die in vol galop door de groene dalen van het Andes gebergte rent. Vanaf een bankje bij een bushalte sloeg ik haar gade, terwijl ze op een stevige pas voorbij liep en schichtig om haar heen keek. Normaliter is de winter niet de periode waarin je de contouren van een lichaam door de kleding kunt zien, wat dat aan gaat prefereer ik de lente, maar deze dame zat echt goed in haar vel. Ze droeg een spijkerbroek die net niet helemaal strak zat, maar toch redelijk dicht op de huid van haar benen. De contouren van de spijkerbroek verraadde dat ze een redelijk afgetraind lichaam heeft. Helaas was er die winterjas waardoor de contouren van haar bovenlichaam slecht in te schatten waren. Maar het is anatomisch onmogelijk dat haar bovenlichaam niet net zo perfect is als het onderstel.
Toen ze voorbij liep wist ik weer waarom een spijkerbroek bij sommige vrouwen zo ontzettend goed staat. Ze wiebelde met haar perfecte kont alsof ze de clip “Baby makes her blue jeans talk” van “Doctor hook” naspeelde. Even was daar het oogcontact, even mocht ik kijken in die ogen. Die donkere ogen, alsof de almachtige zelf, speciaal voor haar twee perfecte knikkers had gepolijst uit het zuiverste basalt, en in die ogen zag ik wanhoop.
Het kortstondig oogcontact werd verbroken door het geluid van een mobiele telefoon die overging. Een jongeman in een veel te duur maatpak, zocht naarstig in zijn zakken naar zijn telefoon. Het ongting me verder of hij hem nog op tijd kon vinden voordat de beller aan de andere kant de telefoon op hing. Ik liet mijn blik glijden over al die mensen die dezelfde kant opliepen als die ene amazone, ze was weg.
Apathisch staarde ik voor me uit. In mijn gedachte probeerde ik haar voor mijn geest te halen. Ik wilde dat beeld voor eeuwig opslaan. En nadat ik weer terug op aarde was zag ik een man passeren met zijn huilende dochter. Er was geen twijfel mogelijk, dit moest de dochter zijn van mijn amazone. En terwijl mijn ogen het meisje en de man volgden zag ik dat ze op mijn amazone afliepen, het kleine meisje versnelde haar pas.
De afstand tussen ons was net te groot om te horen wat er besproken werd, maar het was duidelijk dat ze elkaar, even tevoren, uit het oog waren verloren. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik zag hoe de amazone haar dochter in haar armen nam, en ik weet zeker dat ze haar dochter beloofde dat ze elkaar nooit meer uit het oog zouden verliezen.