Veel van mijn herinnering komen naar boven als ik, willekeurig, een cd opzet uit mijn collectie. Zo kwam deze weer naar boven toen ik naar “El condor Passa” van Simon and Garfunkel luisterde. Ik was een jaar of 4 dus mijn broer zal 7 of 8 geweest zijn. Zoals zo vaak in die tijd zaten we op zijn slaapkamer te luisteren naar de oude singletjes van mijn vader en moeder, die we op zijn platenspeler draaiden. We luisterden naar “Why don’t you write me”, de B-kant van “El Condor Pasa” .

“Kun je het je dan echt niet meer herinneren?” – vroeg mijn broer.

“Nee echt niet.” – zei ik.

“Probeer het nog eens dan.”

“Ja nu weet ik het weer” – zei ik.

Hij had me wijs gemaakt dat ik Art Garfunkel was en hij Paul Simon. En op zich had dat best gekund, hij met zijn git zwart haar en ik met mijn blonde krullen. Die hele middag speelden we dat we twee wereld beroemde artiesten waren, het spelen ging zo ver dat we het uiteindelijk allebei geloofden. Tijdens het spelen draaiden we ook singletjes als: “The Red Rubber Ball” van “The Cyrcle”, “With a Girl like you” van “The Troggs”, “Hi Ho Silver Lining” van “Jeff Beck” en “I wanna be your man” van “The Beatles” en nog vele anderen.

We draaiden ook “Same Old song” van de Haagse band the “The Motions” ,waarvan de gitarist later, met zijn nieuwe band “Shocking Blue”, furore zou maken door als eerste Nederlandse band een nummer 1 hit te scoren in the United States. Dat deden ze met het nummer “Venus”, dat in de jaren 80 gecovered werd door de appetijtelijke dames van “Banarama”. Op de hoes van de single “Same old song” stond een afbeelding van de band leden in zwart-wit. En mijn broer maakte mij wijs dat mijn twee ooms en mijn vader vroeger in de band speelden.

“Dat zie je toch wel. Dat daar die ene is pa. En dat is ome Henk en dat daar is ome Herman” – zei hij.

“Ja maar wie is die vierde dan?” – vroeg ik.

“Doe nou niet zo dom. Je ziet toch dat het pa, ome Henk en ome Herman zijn.”.

Ik geloofde hem zoals ik bijna alles geloofde wat hij zei, want tegen een grote broer kijk je altijd op en die weet het altijd beter. Maar welke single we ook draaiden, die middag kon er geen enkele tippen aan “El Condor Pasa”. Het nummer dat we die middag, tijdens ons concert in Tokyo voor onze Japanse fans speelden.

– “Niemand houdt meer van mij”, riep ik uit.

– “Ik wel”. zei mijn broer.

-“Nee, jij ook niet”, beet ik hem toe.

Ik was een jaar of 5 toen ik dat zo net na het avondeten had geroepen. En waarom ik dat toen zo voelde is me eigenlijk compleet ontgaan.

Deze herinnering kwam naar boven toen ik gisteren naar de nieuwe Uri Gellar show zat te kijken. Twee mentalisten gaven een hele freaky show. Uit het panel kozen ze Antje Montero en ze hadden een gesprek met haar. Ze stelden haar een paar hele persoonlijke vragen en daar gaf ze, gelukkig voor de show, antwoord op. En toen Antje de antwoorden had gegeven opende de heren een koffer waarin een papieren rol zat met antwoorden die ze zelf voor de show hadden opgeschreven. Nu waren de vragen, die ze aan Antje gesteld hadden, beslist geen open deuren. Want de vragen waren zo persoonlijk dat de heren de antwoorden eigenlijk niet konden weten. Maar op die rol stonden antwoorden die ook Antje had gegeven

Één van de vragen aan Antje was, “Wat is je vroegste herinnering”. En bij mij kwam deze herinnering naar boven. Nadat ik mijn broer had gezegd dat ook hij niet van mij hield, liep ik naar mijn slaapkamer en pakte mijn koffer en verliet het huis. Ik kan me nog herinneren dat ik hoopte dat mijn ouders mij achterna zouden komen, maar dat deden ze niet. En nadat ik 10 minuten had gelopen besloot ik dat ik terug moest gaan. Ik had al minstens 10 minuten gewandeld,dat leek op die leeftijd een eeuwigheid en ik was geen steek verder gekomen. En ik denk dat ik me realiseerde dat ik eigenlijk helemaal nergens heen kon gaan.

Ik draaide me om en liep weer terug naar huis. Daar aangekomen ontdekte ik dat mijn ouders juist heel veel van me houden, zoveel zelfs dat ze me toen al de ruimte gaven om zelf het leven te ontdekken. Wat ze me pas veel later vertelden was dat ze me al die tijd in de gaten hadden gehouden, toen ik met mijn koffertje in mijn handen over straat liep. Even hadden ze zich zorgen gemaakt, want ze hadden niet verwacht dat ik zo ver zou lopen en net toen ze achter me aan wilden komen zagen ze dat ik me omkeerde. Het mooie was dat ik alleen mijn koffertje had gepakt, want ik was nog veel te jong om me te bedenken dat je een koffer meeneemt om spullen in te kunnen doen, ik had er niks in gedaan.

En na al die jaren zijn mijn ouders er nog steeds voor mij, als het even tegen zit en juist ook op de momenten van vreugde. En als ik nu even de neiging heb om weg te lopen, dan loop ik juist naar hen toe en dan neem ik mijn koffer weer mee. Die is tegenwoordig iets groter en inmiddels laad ik hem wel vol met schone kleding, ondergoed en wat toiletspullen.